VI Niedziela Wielkanocna

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 16, maj 2020 21:17

Odsłony: 586

„Niech Imię Pańskie będzie pochwalone"

„Można sobie na ziemi zakładać różne cele szczegółowe, ale muszą one w tym lub innym zakresie współdziałać z celem najbardziej generalnym, syntetycznym, koncentrującym w sobie wszystkie inne cele. Pan Jezus chciał ustawić szczytowy cel, gdy powiedział: „Święć się Imię Twoje!". To jest jak gdyby dach nad całą ludzką pracą i wysiłkami. Zbawiciel ujawnił również w tych słowach wolę Ojca, bo przecież po to przyszedł na ziemię, aby nam opowiedzieć o Ojcu i ukazać Jego wolę.

Jest więc wolą Ojca chwała Boża i to chwała najwyższa. „Święć się..." to znaczy: niechaj się święci, niech będzie pochwalone, wyniesione, rozgłoszone Imię Boże. Niech we wszystkich duszach i narodach będzie uwielbione Imię Ojca. „Święć się Imię Twoje..." to jakby najpełniejszy wyraz wszystkich sposobów uwielbienia Boga.

Wolę Chrystusa, objawioną na ziemi, przejął Kościół, bo jest on przedłużeniem Jego życia i nie może mieć innej woli i pragnień, aniżeli sam Chrystus. Kościół więc odpowiada w najlepszy sposób Jego intencjom, gdy głosi wielką chwałę Boga. Dlatego często śpiewa „Te Deum", „Gloria" i zachęca nas, abyśmy dzięki czynili Bogu „za wielką chwałę Jego". Dlatego również po każdym psalmie mówi: „Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu...".

Pochwała i uwielbienie to najbardziej szczytna modlitwa, odpowiadająca woli Boga. Jest to zarazem modlitwa najbardziej pożywna. Przez żadną modlitwę tak się nie sycimy, jak przez modlitwę pochwalną. „Nasyciłeś mnie chwałą Twoją". Gdy rozważamy chwałę Boga, czujemy się nakarmieni. Moglibyśmy obmodlić wszystkie sprawy i detale, potrzeby naszych bliskich i znajomych, a to jeszcze nie dałoby nam takiej radości, jak bezinteresowne uwielbienie Istoty Bożej. Dlatego najważniejszą modlitwą jest modlitwa uwielbienia: 'Sanctificetur Nomen Tuum'. Taka jest wola Chrystusa i Kościoła, który jest przedłużeniem Jego życia (...).

W chwale Boga można się rozmiłować. Można się rozmiłować aż tak, że nieudolny człowiek pragnie ją głosić nawet własnym kosztem. Znamy takich ludzi. Ogromna jest skala, począwszy od męczenników i świętych, poprzez artystów, pisarzy, rzeźbiarzy, poetów, malarzy, a skończywszy na zwykłych zjadaczach chleba. Są i muszą być tacy ludzie na świecie. I my musimy się rozmiłować w chwale Boga. Możemy aktualnie o tym nie pamiętać, ale habitualnie powinno to tkwić w naszej duszy, w całej duchowości, we wszystkich intencjach, pragnieniach i odruchach. Dlatego trzeba w krótkie zdanie: „Święć się Imię Twoje" wlać jak najbardziej aktualną i osobistą treść (...)."