Chrystus przechodzący mimo

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 29, styczeń 2017 12:21

ks. Krzysztof Kasza

Odsłony: 1366

Tyle jest różnych dróg, a pośród nich ta szczególna droga z Jerozolimy do Emaus. Odległość nie mała i nie duża. Taka w sam raz, by móc ją przejść bez większego zmęczenia – 60 stadiów. Na tej drodze, w ten jedyny dzień w historii świata, dwie postacie i Chrystus.
Uczniowie tak bliscy Chrystusowi. Znali Go przecież bardzo dobrze. Poznali Go w trakcie nauczania, gdy mówił im jak mają żyć, jak mają kochać. Był przez nich ceniony za prawość i prostotę serca. Uwielbiali Go. I tak nagle wszystko runęło, bo oto nastąpiła śmierć.
Przedtem jeszcze Wieczernik ze swoją Tajemnicą Eucharystii i Kapłaństwa. Noc w ogrodzie oliwnym i modlitwa do Ojca. Dramatyczne pojmanie i sąd Sanhedrynu. Ubiczowanie. Cierniem koronowanie. I Piłatowe – „Oto Człowiek". Bestialskie ukrzyżowanie i grób. Wszystko się skończyło – a myśmy się spodziewali!
Uczniowie zdążający ze spuszczonymi głowami do Emaus. Zawiedzeni. Z wątpliwościami w sercu, bo oto kobiety mówiły coś o tym, że miały widzenie Aniołów, którzy oznajmili im, że Chrystus Zmartwychwstał – Co to jest? Tajemnica nie do pojęcia!
Ich oczy były niejako na uwięzi. Zasnute mgłą niewiary.
Czują i widzą idącą postać, której nie rozpoznają. Są ślepi naprawdę.

Obok mnie przechodzi Chrystus. Kroczy tą drogą, która jest moją własną.
Myśmy się spodziewali.... – jak maleńka jest wiara.
Czego ja się spodziewam?
„Gdyby wasza wiara była tak maleńka jak ziarnko gorczycy..."
W zupełności taka wystarczy...
Teraz Chrystus obok nich. Ociera się o nich. Może nawet dotyka..., a oni Go nie rozpoznali.
I te Chrystusowe słowa – „tak musiało się stać".
Potem, kiedy chciał iść dalej, a dzień chylił się ku zachodowi, przymusili Go żeby został z nimi. I został. Spełnił ich prośbę i zasiadł z nimi do stołu.
Znikła nagle mgła, gdy wziął w Swoje ręce chleb – zapewne tak jak w Wieczerniku – i poznali Go po łamaniu Chleba.
Moje człowieczeństwo i Chrystusowe bóstwo w Eucharystii.
Moja małość i Chrystusowa wielkość. Zaakceptować swoją słabość, by móc przyjąć potęgę Chrystusa, który przechodzi obok. Trzymać Chrystusa i przenikać Chrystusa. Żyć Chrystusem.
Iść przez życie i mieć oczy szeroko otwarte, by móc Chrystusa rozpoznać bez względu na własne doświadczenia.